Błądzimy w świecie kolorowego zróżnicowania i dyskryminacji. Topimy się we własnych kłamstwach i płoniemy w nienawiści wobec siebie. Zapomnieliśmy o miłości, uczucia zobojętniały a zaraza rozwiązłości osiąga rangę pandemii. Zgubiliśmy się. Daleko nam do prawdy a coraz bliżej do kłamstw. Zapomnieliśmy o Bogu. Żyjemy w propagandzie i niczym pelikany łykamy stek bzdur. Prowadzimy wojny i siejemy ziarno zagrożenia. Jesteśmy ślepi, jesteśmy niemi. Słyszmy to, co chcemy i nie słuchamy tego, czego powinniśmy. Zepsuliśmy się. Kim jesteśmy? Co robimy? To wciąż my, ludzie XXI wieku.
Autor: Nicole Gajek
interpretacja:
Ten wiersz jest pełen głębokich refleksji na temat stanu współczesnego świata i kondycji ludzkości.
Wiersz rozpoczyna się od opisu świata pełnego kolorowego zróżnicowania, ale jednocześnie obfitującego w dyskryminację. Autor ukazuje, że błądzimy w tym świecie, toniemy w naszych własnych kłamstwach i płonęliśmy w nienawiści wobec siebie nawzajem. Przesłanie to wskazuje na naszą utratę wartości takich jak wzajemna miłość i empatia, które zostały zastąpione przez oziębłość uczuć i rozwiązłość moralną. Autor porównuje tę sytuację do pandemii, co podkreśla skalę problemu.
W kolejnych wersach wiersza wyrażone jest poczucie zagubienia. Oddaliliśmy się od prawdy i zbliżamy się coraz bardziej do kłamstw. Zapomnieliśmy o Bogu lub o wartościach duchowych, które mogłyby stanowić przeciwwagę dla tego, co obserwujemy w świecie. W życiu codziennym żyjemy w propagandzie i bezkrytycznie pochłaniamy masę bzdur, podobnie jak pelikany łapią ryby swoimi ogromnymi dziobami. Autor wskazuje, że nasze działania prowadzą do wojen i zagrażają przyszłości.
Następnie autor opisuje naszą ślepotę i obojętność. Słyszymy tylko to, co chcemy słyszeć, a unikamy tego, czego powinniśmy słuchać. Ten fragment sugeruje, że staliśmy się uprzedzeni i selektywni w odbiorze informacji, ignorując to, co naprawdę ważne. Autor kończy wiersz pytaniem o naszą tożsamość i działania. Zastanawia się, kim jesteśmy jako ludzie XXI wieku i jakie ślady zostawiamy na tym świecie.
Ogólnie rzecz biorąc, wiersz ukazuje pesymistyczny obraz współczesnego społeczeństwa, w którym utracono wartości takie jak miłość, prawda i duchowość. Autor wyraża tęsknotę za lepszym światem i wzywa do refleksji nad naszymi działaniami jako jednostek i jako społeczeństwa.
