Boso depcząc po miękkiej trawie, nozdrza szarpane zapachem sianka. Małymi kroczkami stąpała po chrupiącej słomie - mała dziewczynka. W poszarpanych ubrankach, w kolorowe łatki przyszyte na cienkiej nitce. Złotowłosa istotka z małymi warkoczykami zaplecionymi aż do pasa. Cichutko chichocząc podskakiwała ze stópki na stópkę, robiąc przy tym piruety i machając rękoma. Na tle pięknego zachodu słońca, bawiła się w ucieczkę przed własnym cieniem. A w tle tuż za nią, wodniste miraże drżały, jak membrany od muzyki Wirowały wraz ze słońcem, gwiżdżąc fatamorganę. Skubnęła dziewczynka źdźbełko zboża, w rączki swe zebrała po garstce i podskakując ze śmiechem rozrzuciła ziarenka wkoło. Biegła tak bez celu, do wielkiego baobabu. Drzewo ogromne, grające w środku niczym pudło rezonansowe. Na czubkach gałązek kołysały się liście. W rytm melodii wiatru piasek pustynny tworzył spirale. A istotka przystanęła, oczka mrużąc od kosmyków złotych włosków, które podmuch wiatru zdmuchiwał na wszystkie strony. I spoczęła przy baobabie aż do rana. Z dala rysowała się sylwetka, przewodnika albo stróża. Wskazał on na drzewo i tym gestem dłoni ruszył wiatr. Uniósł wzrok ku górze i tym gestem zwołał deszcz. Z ziaren, które dziecko rozrzuciło wykiełkował nowy owies.
Nicole Gajek
interpretacja:
Wiersz opisuje magiczny moment, w którym mała dziewczynka, ubrana w poszarpane, kolorowe łatki, bawi się na łące. Jej zabawy odbywają się w harmonii z przyrodą – depcze po miękkiej trawie, skacze po chrupiącej słomie, a jej urocze gesty tworzą piękny obraz. Baobab staje się centralnym punktem, gdzie dziecko doznaje spokoju i harmonii. Pojawia się także tajemnicza postać, być może przewodnik czy stróż, który za pomocą gestów wpływa na wiatr i deszcz, symbolizując siłę natury. Całość maluje obraz magicznego świata, gdzie ludzka radość jest związana z harmonią z przyrodą i tajemniczymi siłami.
Wiersz może być interpretowany jako metafora dziecięcej wyobraźni i radości, symbolizujących zdolność do odkrywania piękna w otaczającym świecie.
Mała dziewczynka, mimo prostoty swoich ubrań, emanuje spontanicznym szczęściem i ciekawością.
Baobab, jako symbol stabilności i harmonii, może odzwierciedlać pewność siebie i bezpieczeństwo, jakie dziecko znajduje w swoim wnętrzu podczas zabawy i kontaktu z naturą.
Postać przewodnika albo stróża może reprezentować wewnętrzną mądrość lub intuicję, która kieruje dzieckiem w odkrywaniu świata.
Zdolność dziecka do wpływania na przyrodę, jak pokazuje gesty związane z wiatrem i deszczem, może odzwierciedlać wewnętrzną siłę i potencjał kreatywny.
Cały wiersz może być interpretowany jako wyraz pragnienia odnalezienia radości i spokoju w prostocie i związku z naturą, nawet w obliczu życiowych trudności, symbolizowanych przez poszarpane ubranka dziewczynki.
