Przepraszam... Ze kochałam cię aż tak, choć miłość boleć nie powinna. Przepraszam, że zaufałam ci bezwarunkowo, jak zaufać nie byłam w stanie nikomu innemu. I że oddałam ci się w pełni, całym swoim ciałem oraz duszą, która przez ciebie już wyparowała. Przepraszam... Ze zależało mi aż tak, że nie potrafiłam postawić granic możliwości krzywdzenia mnie. Przepraszam, że zmarnowałam swój czas, poświęcając ci każdą możliwą chwilę. Przepraszam, że zalewałam się łzami, gdy ty nie byłeś wart ani jednej. Przepraszam... Że nie mogłam spać ani się uśmiechać, kiedy ty zapomniałeś już po jednym dniu o tym co między nami było. Przepraszam, że wierzyłam w każde twoje słowo, gdy ty składałeś puste obietnice. Przepraszam, że dałam ci wejść do mojego serca i życia tak łatwo, jak łatwo było ci odejść. Przepraszam, że cię doceniałam za każdą małą rzecz, gdy ty gardziłeś najmniejszym gestem. Nie przepraszam... Ciebie, tylko siebie za tą naiwność i głupotę, bo postawiłam wszystko na nas i oślepłam na brudną rzeczywistość.
Autor: Nicole Gajek
Wiersz wydaje się być introspektywnym wyznaniem autorki, która refleksyjnie patrzy na bolesną miłość i swoje zaangażowanie. Autorka przeprasza za głębokie oddanie, bezwarunkowe zaufanie i poświęcenie, które przyniosły jedynie rozczarowanie. Przepraszając za płacz, bezsenną noc, i wierzenie w puste obietnice, wyraża żal za utracone zaufanie i niewypełnione nadzieje.
W drugiej części wiersza skupia się na bólu po zerwaniu, zapomnieniu i nieświadomości drugiej strony co do intensywności przeżyć autorki. Przepraszając samego siebie za naiwność i zaślepienie na brudną rzeczywistość, wydaje się dojrzewać poprzez refleksję nad własnymi błędami.
W całości wiersz ukazuje proces samopoznania, akceptacji bólu i przemiany w wyniku trudnych doświadczeń miłosnych. To wyznanie żalu i zrozumienia własnej roli w zaistniałej sytuacji.
