Oda do kawy Ty ostoją w każdy ranek, budzisz mnie swym aromatem. Charakterna jesteś, to ja wiem. Drażnisz mnie swym zmiennym smakiem. Zgorzkniałością śmiesz mnie raczyć, a słodyczą lubisz zwodzić. I choć kwasowością lubisz straszyć, to wciąż uwodzisz... W bieli lekka i niewinna, w śmietanowy puch odziana. A gdy w czerni bywa- kokietuje, Słynna czarna dama. Z każdym łykiem więź otwierasz. Jaką magię w sobie nosisz, skoro z jagód w wino się zmieniałaś? Uzależniasz, jak to robisz? Przez pół świata wędrowałaś, aby do mnie przybyć. I historię piękną tworzysz. Kaffa, jesteś idealna, w pojedynczym owocu aż do każdego ziarna, Z których się rodzisz.
Autor: Nicole Gajek
Interpretacja:
Ten wiersz jest pełen poezji i miłości do kawy. Opisuje kawę jako niezastąpioną część poranka, która budzi z aromatem i charakterem. Autorka lub autor wiersza wyraża swoje odczucia wobec kawy, opisując jej różnorodność smaków, od zgorzkniałego po słodki, od kwasowego po uwodzicielski.
Kawa jest personifikowana, jako lekka i niewinna w białym ubraniu, ale także kokietująca jako słynna czarna dama. Poprzez tę opozycję, autor ukazuje kawę jako napój pełen kontrastów i zaskoczeń.
Wiersz podkreśla, jak kawa tworzy więź z piciem każdego łyku i zawiera w sobie tajemniczą magię, przekształcając się z jagód w wino. To także odniesienie do historycznych podróży kawy na przestrzeni świata, co dodaje jej głębi i znaczenia.
Ostatecznie, wiersz wyraża uzależnienie od kawy, zarówno od jej smaku, jak i historii, która ją otacza. To hołd dla tego ulubionego napoju, który towarzyszy autorowi w każdym ranek.
